Wydarzenie

Carmina burana to jedno z najpopularniejszych dzieł wokalno-instrumentalnych ostatniego wieku. Powstało w dość niecodzienny sposób. W Wielki Czwartek 1934 roku Carl Orff otrzymał antologię średniowiecznej poezji zawierającej około dwustu dawnych pieśni i utworów poetyckich. Część z nich stanowiły utwory religijne, wiersze komentujące stan duchowny, choć były też i takie, w których tematem były zwykłe, codzienne czynności: jedzenie, picie, zabawy towarzyskie czy miłość fizyczna. Orff zachwycił się otrzymaną kolekcją, akcentując „zaraźliwą rytmikę i żywiołowość wierszy, jak i muzyczność języka łacińskiego z jego szerokim wykorzystaniem samogłosek”. Owa muzyczność tekstu pomogła później w pracy kompozytorskiej Orffa: „Całość była gotowa w przeciągu kilku tygodni. Miałem całą muzykę w głowie”. Premiera odbyła się 8 czerwca 1937 roku we frankfurckiej operze pod dyrekcją Oskara Waelterlina. Ogromny sukces dzieła spowodował, że Orff zwrócił się do swojego wydawcy, by ten zniszczył wszystko, co ów dotąd opublikował. Pisał do niego: „Moje »dzieła wszystkie« to od dziś Carmina burana”. Na całość składa się dwadzieścia pięć ustępów domkniętych z obu stron najpopularniejszą częścią chóralną O Fortuna – zapierającą dech w piersiach inwokacją do losu i szczęścia. Reszta podzielona została na trzy części zatytułowane Primo vere (Czas wiosny), In taberna (W tawernie) oraz Cours d’amours (Miłość). Końcowe O Fortuna domyka cykl, czyniąc z całości metaforę koła fortuny, umieszonego zresztą na okładce wydania antologii z 1847 roku.

Zadanie dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
oraz budżetu Samorządu Województwa Kujawsko-Pomorskiego.

Zadanie współfinansowane przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej.