DI GALITZYANER KLEZMORIM w swej twórczości nawiązuje do tradycji muzyki klezmerskiej. Nadając jej całkowicie osobisty charakter, stara się w sobie tylko właściwy sposób wydobyć i podkreślić to, co zdaniem twórców najistotniejsze. Poetycka, melancholijna melodyka przeplata się z żarliwą, ekstatyczną żywiołowością tworząc przestrzeń wypełnioną szeroką gamą barw i emocji. Klasyczne, akademickie wykształcenie także nie pozostaje tutaj bez znaczenia. Wirtuozeria, dbałość o dźwięk i szczegół w połączeniu z dużą wrażliwością muzyczną, nadają utworom estetycznie wysublimowaną postać. Oprócz utworów bazujących na oryginalnych melodiach klezmerskich, coraz więcej jest w repertuarze Di Galitzyaner Klezmorim kompozycji własnych.

Zespół znany jest już prawie w całej Europie i cieszy się coraz większym uznaniem krytyków i publiczności. Do najważniejszych osiągnięć zespołu należy zaliczyć m.in.: reprezentowanie Polski na koncercie pt. „Magia jednego wieczoru” w Luksemburgu, w ramach obchodów I rocznicy rozszerzenia Unii Europejskiej (każdy nowo przyjęty kraj reprezentowały tylko trzy zespoły), pierwszą nagrodę w I Ogólnopolskim Konkursie Chopinowskim na wszystkie instrumenty z wyjątkiem fortepianu – „Chopin Open”, Europejską Nagrodę w Dziedzinie Muzyki, przyznana przez Towarzystwo Wspierania Kultury przez Europejskie Koła Gospodarcze oraz Fundację Nagród Europejskich (Bazylea, Aula Starego Uniwersytetu, grudzień 1998), pierwszą nagrodę w I Otwartym Konkursie Chopinowskim na Wszystkie Instrumenty z Wyjątkiem Fortepianu – „Chopin Open” (Kraków, PWST, czerwiec 1999), nagrania dla filmów dokumentalnych TVP: „Festiwal im. Szaloma Asza w Kutnie” (Łódź, listopad 2001), „Miasto Trzech Kultur” (Włodawa, listopad 1999), „Pejzaż z Singerem” (Kraków, maj 1998).

Muzyka klezmerska właściwie rozpowszechniła się w drugiej połowie XVIII wieku, wtedy pojawiły się wędrowne grupy żydowskich muzykantów. Ich nazwa pochodziła od hebrajskiego כלי זמר (klej zemer – „instrumenty muzyczne”, dosłownie: „narzędzia pieśni”), powiązane jest ono z kultem świątynnym i dotyczy instrumentów używanych w czasie obrzędów składania ofiar. Instrumenty, z których wtedy korzystano, to głównie trąbka, instrumenty perkusyjne czy harfy i liry. W czasach nam bliższych instrumentarium powiększyło się o obecnie najbardziej kojarzone z klezmerami skrzypce i kontrabas. Ale nie można powiedzieć jednoznacznie jakie instrumenty były tymi najczęściej używanymi, bowiem sięgano często po instrumenty popularne w danym regionie czy kraju. Zawód ten często przechodził z pokolenia na pokolenie, zaś muzycy uświetniali swoją grą ważne uroczystości – wesela czy wystawne dworskie przyjęcia. Tak jak dziś mieli oni bardzo urozmaicony repertuar, sięgali po utwory regionalne, muzykę żydowską, z czasem utworzyło się kilkanaście nurtów tej muzyki, tworzonych przez różne rody muzyków. Od bardziej religijnej muzyki chasydzkiej po bardziej świecką i rozrywkową. Holocaust sprawił, iż najwięcej wykonawców działa obecnie w USA. W Polsce prawdziwy renesans nastąpił w latach 90., obecnie powstaje coraz więcej grup klezmerskich, a także restauracje, które poza kuchnią dają też możliwość posłuchania muzyki w oryginalnym wykonaniu. Obecnie poza klasycznym graniem funkcjonuje też swego rodzaju muzyczna awangarda, czerpiąca z klasycznej muzyki klezmerskiej czy chasydzkiej, nie unikając wpływów jazzu, folku, elektroniki, rocka a nawet funka, reggae czy hip-hopu.