Koncert nadzwyczajnej urody, na którym dominować będą: odwieczne piękno muzycznych arcydzieł oraz  młodość, świeżość i  radość tworzenia, albowiem estrada FP gościć będzie dyrygenta i skrzypka należących do  młodego pokolenia polskich artystów, którzy jednak zdążyli swym niezwykłym talentem i pracowitością zapracować na miano wyjątkowych i wybitnych. Wojciech Rodek przygodę z muzyką rozpoczął jako mały chłopiec od nauki gry na fortepianie – dziś mając 33 lata zaliczany jest do grona najbardziej obiecujących młodych dyrygentów w Polsce. Potwierdzeniem tego faktu jest chociażby druga nagroda Ogólnopolskiego Przeglądu Młodych Dyrygentów im. W. Lutosławskiego w Białymstoku (2002), w 2003 został półfinalistą VII Międzynarodowego Konkursu Dyrygentów im. Grzegorza Fitelberga w Katowicach. Dyrygentury uczył się pod okiem, doskonale znanego bydgoszczanom,  Marka Pijarowskiego w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, potwierdzając swe umiejętności w praktyce podczas prowadzenia orkiestr symfonicznych czołowych, krajowych scen muzycznych. W  latach 2005–2007 był asystentem A. Wita w Filharmonii Narodowej. Obok repertuaru symfonicznego ważne miejsce w jego działalności zajmuje opera. Jest dyrygentem zespołu „Opera Polska”, z którym występuje w Europie Zachodniej. Od tego sezonu Wojciech Rodek podjął pracę z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Pomorskiej jako stały, gościnny dyrygent.

Jakub Jakowicz pobierał naukę gry na skrzypcach u swego ojca, nestora i  mistrza – Krzysztofa Jakowicza, ten instrument był poniekąd mu przeznaczony, jak sam wspomina: „W wieku 6 lat sam chwyciłem za skrzypce. Od zawsze uwielbiałem słuchać ojca. Podziwiałem elegancję jego ruchów. Sądziłem, że na świecie żyją tylko skrzypkowie, skoro byli nimi rodzice, siostra, znajomi rodziców. Wcześnie zacząłem koncertować”. Urodził się w 1981, kiedy miał 20 lat odbył się jego wielki, przełomowy dla kariery debiut: na zaproszenie dyrygenta Pinchasa Steinberga zagrał z Filharmonią Monachijską I Koncert skrzypcowy Szymanowskiego. Od tego czasu grał jako solista z wieloma czołowymi orkiestrami Europy, również wystąpił w Japonii.  M. in. nagrał płytę z kwartetami Bartóka i Hindemitha (ECM), która otrzymała prestiżową, francuską nagrodę Diapason d’Or (2007). W Polsce  został wyróżniony Paszportem „Polityki” (2003) oraz  nagrodą Orfeusz Festiwalu Warszawska Jesień (2007). Od 2004  jest asystentem w klasie swego ojca  w warszawskiej Akademii Muzycznej. Nagrał siedem solowych płyt CD.

Specjalnym gościem symfoników będzie Avri Levitan z Izraela, który  obecnie cieszy się  powszechnym uznaniem jednego z najwspanialszych altowiolistów.  Laureat renomowanych konkursów, w 2009 nominowany do sławnej nagrody BBC Music Magazine Awards, „zdobył międzynarodową sławę artysty o niezrównanej muzycznej osobowości i wspaniałego instrumentalisty: jako solista i muzyk kameralny wkroczył na ścieżkę światowej kariery na najwyższym poziomie”. Koncertuje regularnie w najważniejszych salach koncertowych na świecie, takich jak Filharmonia Berlińska, Wiedeński Konzerthaus, Tokyo Oji Hall, Casals Hall Tokyo, Filharmonia Narodowa w Warszawie, Seoul Kumho Art Hall i Art Center oraz Stockholm Nybrokajen Hall. „Jeden z najlepszych altowiolistów świata” – napisał krytyk po wykonaniu przez Avri Levitana koncertu na altówkę i orkiestrę Williama Waltona z Filharmonią Łódzką w lutym 2010.

Richard Wagner jest uznawany za najwybitniejszego przedstawiciela niemieckiego neoromantyzmu i jednego z największych twórców oper. Dorobek operowy i poglądy estetyczne kompozytora wywarły znaczny wpływ na muzykę przełomu XIX i XX w. Inspiracji tematycznych szukał w dawnej literaturze niemieckiej, w mitach germańskich i celtyckich. „Holender” to dzieło świadczące o niepospolitej indywidualności jego twórcy. Libretto oparte jest na opowiadaniu Heinego, opisującego jedną z legend skandynawskich, które opowiada o przeklętym żeglarzu skazanym na tułaczkę po morzach, do czasu aż znajdzie kobietę, która pokocha go prawdziwą miłością i zostanie mu wierną po grób. Muzyka Uwertury do „Holendra” jest niezmiernie ilustracyjna, pełna grozy, tajemniczości, ale też pięknych motywów miłosnych. Symfonia koncertująca na skrzypce i altówkę KV 364 jest szczytowym osiągnięciem Mozarta w dziedzinie koncertu skrzypcowego. Została skomponowana w 1779 w Salzburgu. Brak bliższych informacji o genezie i przeznaczeniu tego dzieła,  którego oryginalna partytura zaginęła. Przypuszczalnie powstała na potrzeby i użytek orkiestry salzburskiej. Inwencja melodyczna Dvořáka jest silnie osadzona w ludowej muzyce czeskiej,  i jeszcze za życia kompozytora jego dzieła zdobyły ogromną popularność.  W jego imponującej twórczości znajdują się trzy uwertury koncertowe, skomponowane w 1891, które wg pierwszego założenia Dvořáka stanowiły jak gdyby całość pod tytułem: Przyroda, życie i miłość.  Później ten tryptyk rozdzielił, i każda z części otrzymała osobną nazwę i opus: Na łonie przyrody op. 91, Karnawał op. 92, Otello op. 93. W tych trzech uwerturach Dvořák „chciał stworzyć muzyczne obrazy trzech  najpotężniejszych uczuć, jakie mogą owładnąć duszą ludzką”.