Astor Piazzolla – „obrazoburca, kompozytor, bandoneonista i aranżer – jest dziś bez wątpienia kultową postacią dla miłośników muzyki klasycznej i jazzu, choć przez lata był niedoceniany i wzbudzał kontrowersje”. Urodził się w Mar de la Plata  w Argentynie w 1921, w rodzinie włoskich emigrantów. Od ojca uczył się grać na bandoneonie, a na 9. urodziny dostał instrument w prezencie,  cztery lata później podjął naukę u Beli Wildy, wybitnego węgierskiego pianisty, ucznia Siergieja Rachmaninowa. Piazzolla powiedział o nim później: „dzięki niemu pokochałem Bacha”. Gruntowną wiedzę z dziedziny kompozycji zaczął zdobywać u Alberto Ginastera, argentyńskiego kompozytora, jednego z najwybitniejszych twórców obu Ame­ryk. W 1954 Piazzolla jako stypendysta podjął studia u Nadii Boulanger w Paryżu, jednej z najwybitniejszych pedagogów kompozycji w XX wieku, która  wskazała mu właśnie tango jako cel na całe życie. Nuevo tango kojarzone jest odtąd z Astorem Piazzollą. Zmarł w 1992 w Buenos Aires. Odszedł u szczytu sławy jako jeden z najważniejszych kompozytorów XX wieku, którego nazwisko stało się niemal synonimem tanga. Rzesze wielbicieli Piazzolli wciąż rosną i wszystko wskazuje na to, że spełni się jego życzenie: „mam nadzieję, że będą słuchać mojej muzyki w 2020, a także w 3000 roku”.

Bandoneon, instrument z grupy idiofonów dętych klawiszowych (wg innej klasyfikacji należy do grupy aerofonów), rodzaj harmonii ręcznej, często mylony z akordeonem. Posiada 88 lub więcej guzików i czworokątną obudowę. Zbudowany został w 1854 w Niemczech przez Heinricha Banda i od jego nazwiska pochodzi nazwa instrumentu. Pierwotnie miał służyć do grania muzyki religijnej w kościołach; współcześnie wykorzystywany jest przede wszystkim do grania tanga. Brzmienie bandoneonu jest inne niż w akordeonie, który z kolei ma więcej możliwości barwowych. Bandoneon ma za to jedną barwę, ale bardzo wyrazistą, łatwo rozpoznawalną. Jest to instrument melodyczny, granie harmoniczne, akordowe jest zepchnięte na dalszy plan. I chociaż akordeon ma większe możliwości wyrazowe, barwowe i techniczne, to jednak bandoneon, jako instrument melodyczny, wiodący jest niezastąpiony.

Może też, podobnie jak inne instrumenty melodyczne, akompaniować, pozostawać na drugim planie, ale jest stworzony dla melodii. Brzmienie i możliwości tego instrumentu poznamy dzięki naszemu specjalnemu gościowi z Argentyny.  Marcelo Nisinman, wirtuoz bandoneonu i kompozytor, urodzony w 1970 w Buenos Aires, obecnie mieszka w Bazylei. Artysta pobrał naukę gry u samego mistrza  Piazzolli, toteż jego sztuką wykonawczą zachwycają się melomani na całym świecie. Muzyka z Argentyny pokochała też gitarę klasyczną, stamtąd wywodzi się wielu znakomitych gitarzystów słynnych na cały świat, jak choćby Oscar Emilio Tirao. W koncercie z Capellą popis swych umiejętności gry na gitarze zaprezentuje Krzysztof Meisinger, o którym, m.in.  w fachowym, opiniotwórczym czasopiśmie „Classical Guitar Magazine” (wyd. Wlk. Brytania) napisano: „Meisinger jest muzykiem który już osiągnął zadziwiający poziom dojrzałości. (…) ukazuje olśniewającą technikę i potężną charyzmę sceniczną. (…) żaden ze słuchaczy nie miał jakichkolwiek wątpliwości, że byliśmy w obecności młodego artysty, który potrzebuje tylko niewiele szczęścia, aby zobaczyć go na drodze do światowej sławy.”

Obecnie 26-letni artysta w opinii wielu krytyków muzycznych, jak i międzynarodowej publiczności, jest jednym z najbardziej fascynujących i charyzmatycznych młodych gitarzystów klasycznych. Największy wpływ na jego rozwój mieli tacy pedagodzy: Bolesław Brzonkalik, Piotr Zaleski, Aniello Desiderio (Włochy) oraz Christopher Parkening (USA). Jest zwycięzcą i laureatem wielu konkursów ogólnopolskich i międzynarodowych. Występuje w kraju i za granicą, grając recitale solowe, muzykę kameralną oraz z orkiestrą symfoniczną. Znamienna zwłaszcza jest współpraca  gitarzysty z Capellą Bydgostiensis, która zaowocowała dwiema, nadzwyczaj popularnymi  płytami, przyjętymi entuzjastycznie tak przez krytykę, jak i słuchaczy: „Soledad” (2004) oraz „Viva Vivaldi” (DUX, 2008), która dostała ostatnio Nagrodę Polskich Melomanów w kategorii Album Roku – muzyka dawna i barokowa w plebiscycie Programu 3 Polskiego Radia. Obecnie Krzysztof Meisinger odbywa studia doktoranckie w swej macierzystej uczelni – Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy pod kierunkiem Piotra Zaleskiego.