Sprzedaż Internetowa biletów na koncert: www.eBilet.pl

Maestro Kazimierz Kord jeden z najwybitniejszych dyrygentów na świecie, wieloletni dyrektor artystyczny i naczelny Filharmonii Narodowej, zasłużony ambasador w propagowaniu polskiej muzyki na świecie.

Karierę międzynarodową rozpoczął w latach 60., był pierwszym, i jak dotąd jednym polskim dyrygentem, który dyrygował w legendarnej nowojorskiej MET, w której wystąpił 64 razy. Rozpoczynał współpracę z Metropolitan już jako szef katowickiego WOSPR-u. W latach 70. zdecydował się na pracę niemal wyłącznie za granicą: dyrygował więc m.in. w Kopenhadze, Meksyku, Londynie, Amsterdamie, Wiedniu, Monachium i Düsseldorfie. W 1975 prowadząc premierę Falstaffa debiutuje w Teatrze Wielkim w Warszawie, kilka miesięcy później, prowadzi premierę Cosi fan tutte w Warszawskiej Operze Kameralnej. Ponadto z równym powodzeniem prowadził koncerty symfoniczne, dowodząc, że czuje się znakomicie tak w muzyce symfonicznej, jak i operowej. Bo jak mówi: „Muzyka jest jedna i najwięksi dyrygenci świata: Karajan, Böhm, Bernstein czy Solti czują się świetnie i w operze, i symfonice.”

Kolejny zwrot w karierze Kazimierza Korda nastąpił w 1977, kiedy objął stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego Filharmonii Narodowej w Warszawie (do 2001), nie rezygnując z utrzymania kontaktów z czołowymi ośrodkami muzycznymi w świecie. Kazimierz Kord całe artystyczne życie wyznawał zasadę, że “batuta musi być wyrafinowana jak smyczek skrzypka i musi pasować do kształtu ręki. Dopiero wtedy staje się precyzyjnym instrumentem skupiającym uwagę muzyków i słuchaczy. Jego idee fixe jest kreowanie muzyki w sposób możliwie najdokładniejszy i najbardziej precyzyjny.”

Symfonicy pod mistrzowską batutą Kazimierza Korda wykonają znane i lubiane suity norweskiego kompozytora Edvarda Griega oraz Symfonię Pastoralną Beethovena. Suity z muzyki do sztuki Peer Gynt Ibsena są rzadkim przykładem na to, że muzyka może zyskać większy rozgłos od dramatu, który ilustruje. Efektowne dla słuchacza I i II Suita Peer Gynt bardzo szybko zadomowiły się w stałym, popularno-symfonicznym repertuarze, rozsławiając jednocześnie nazwisko ich autora. VI Symfonia powstaje w tzw. okresie środkowym (czy heroicznym), który rozpoczął się wkrótce po kryzysie Beethovena wywołanym szokiem po odkryciu postępującej i nieodwracalnej głuchoty. Okres ten cechuje preferowanie dużych form, niosących idee walki z losem i bohaterstwa i zaowocował popularnymi dziełami Beethovena. Kompozytor w Pastoralnej, aby oddać nastrój rustykalnych sentymentów, nie zachował cech symfonii klasycznej. Na przykład instrumenty często odgrywają imitatorską rolę (śpiew ptaków), dzięki czemu Szósta oddaje przyjemny nastrój odprężenia, wkraczając wyraźnie na teren muzyki programowej.