„Patrząc na mapę świata nie trudno dostrzec, że Eurazja to największy obszar stałego lądu na naszym globie. Na tej przestrzeni znalazło schronienie prawie ¾ ludności świata. Poprzez tysiąclecia ziemia ta stała się Matką najstarszych i największych, zaginionych i do dziś żywych cywilizacji. Podstawowe systemy religijno-filozoficzne, na których bazuje cała ludzkość narodziły się w Eurazji. Jej dorobek duchowy i materialny jest olbrzymi i zróżnicowany. (…) Moja podróż po Azji i Europie trwa już 20 lat. Spotykam ludzi, poznaję nowe instrumenty, inne kanony piękna, rytmy, barwy dźwięku. Ta inność wciąż mnie fascynuje a jednocześnie prowokuje do zadania sobie pytania o moją własną tożsamość.

Po tylu latach doświadczeń wiem, że w dzisiejszych czasach artysta musi wykształcić w sobie tę niezwykłą wrażliwość i subtelność umożliwiającą mu percepcję i zrozumienie przejawów muzyki opartych na innych zasadach niż te, do których został przyzwyczajony. To trudne, ale możliwe. Podróżując do Indii, Korei, Japonii, Chin czy na Bliski Wschód odnosiłam wrażenie, że wspinam się na wysoką górę, z której coraz wyraźniej widać było te elementy mojej własnej tradycji muzycznej, których nigdy wcześniej nie udało mi się dostrzec. Dla wielu kultur Azji muzyka, nie tylko sakralna, jest komunikantem pomiędzy światem materialnym a duchowym. Środki budowania ekspresji w utworach takie, jak np. improwizacja melodyczna i rytmiczna mają zupełnie inne znaczenie niż to, czego nauczyłam się studiując muzykę klasyczną. Było to jak odkrywanie nowych lądów. Im więcej spotkań, tym częściej pojawiało się pytanie: czym ja i moja kultura różnimy się od tych, które spotykam? Co nas łączy, co dzieli? Nie tylko w warstwie zewnętrznych kształtów i barw, ale też na poziomie emocji, potrzeb i oczekiwań względem muzyki.

Nasz koncert „Suita Jedwabnego Szlaku” jest być może odpowiedzią na to pytanie.

Proponujemy państwu podróż w przestrzeni i czasie. Dźwięk egzotycznych instrumentów i skal wprowadza w nastrój oderwania od wszelkich schematów myślenia na temat muzyki, do których przywykliśmy. To oderwanie pozwala na podróż w czasie i spotkanie z zapomnianym a na nowo zrekonstruowanym dźwiękiem instrumentów staropolskich. Nasz koncert to SPOTKANIE – wschodu i zachodu, teraźniejszości i przeszłości. Gdy człowiek dojrzewa, powoli poznaje sam siebie. Swoje możliwości i talenty, ale też ograniczenia. Coraz bardziej zdaję sobie sprawę, że aby się rozwijać potrzebuje innych. W moim wypadku bez długoletnich doświadczeń na tajemniczym kontynencie Azji, nigdy nie podjęłabym się rekonstrukcji technik grania na zapomnianych instrumentach polskich. Podróże rzeczywiście kształcą, chociaż bez względu na różnice kulturowe w muzyce możemy zrozumieć się bez słów”.

— Maria Pomianowska

Maria Pomianowska – doktor sztuk muzycznych, multiinstrumentalistka, wokalistka, kompozytorka i pedagog. Od 1984 prowadzi studia nad unikalnymi technikami gry na instrumentach muzycznych Azji i Europy, podróżując do Indii, Chin, Korei, Japonii i na Bliski Wschód. Współtworzy pierwszy w Polsce zespół muzyki indyjskiej „Raga Sangit”. W 1994 wspólnie z Ewą Dahlig i lutnikiem Andrzejem Kuczkowskim realizuje z sukcesem rekonstrukcję dwóch zaginionych staropolskich instrumentów smyczkowych: suki biłgorajskiej i fideli płockiej. Rekonstruując technikę gry na tych instrumentach, bazuje na swoich bogatych doświadczeniach w uprawianiu muzyki na fidelach azjatyckich, głównie indyjskim sarangi. W 1995 zakłada „Zespół Polski”, którego jest kierownikiem artystycznym. Zespół koncentruje się na prezentacji muzyki ludowej Mazowsza oraz jej związków z muzyką wielkich kompozytorów polskich, w tym Fryderyka Chopina. Zespół koncertował w Japonii, na Tajwanie, w Chinach, Francji, Niemczech, Belgii, Hiszpanii, Algierii, Egipcie, Izraelu, Bułgarii, Rosji, Syberii, Austrii, itd. Podczas pięcioletniego pobytu w Japonii (1997–2002) artystka prezentowała w największych salach koncertowych polską muzykę ludową i klasyczną. Zrekonstruowane instrumenty oraz mazowieckie pieśni i melodie wielokrotnie prezentowane były na dworze cesarskim Japonii. Na zlecenie światowej sławy wiolonczelisty Yo-Yo Ma, M. Pomianowska skomponowała utwory, w których wykorzystane zostały pieśni Mazowsza. Wspomniane kompozycje zostały później wspólnie wykonane z Yo-Yo Ma w 2000 na koncercie w Niigata (Japonia). W lipcu 2011 została odznaczona przez Ministra MiDN medalem Gloria Artis. W listopadzie 2011 została laureatką XII edycji konkursu Nagroda Marszałka Województwa Mazowieckiego „za wybitne zasługi dla kultury polskiej na Mazowszu” oraz otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi przyznany przez prezydenta RP. W marcu 2012 wydała pierwszą w historii Polski a drugą na świecie monograficzną płytę z muzyką Tekli Bądarzewskiej (we własnych opracowaniach). Tekla Bądarzewska zasłynęła w czasach Chopina jako twórczyni megahitu salonowego, sprzedanego w czasach bez radia, telewizji i internetu w milionie egzemplarzy na wszystkich kontynentach. W marcu 2012 Maria Pomianowska została laureatką konkursu „Kobieta sukcesu Mazowsza”.