Wydarzenie

Nie lada uczta dla wielbicieli wokalnej wirtuozerii, podczas której swe umiejętności zaprezentują soliści związani z bydgoską Operą Nova. Historia arii sięga roku 1579, kiedy ten termin pojawił się po raz pierwszy w II księdze madrygałów M. Ingegneriego, jako solowy utwór monodyczny z basso continuo wystąpił po raz pierwszy u G. Cacciniego w 1602 i oznaczał prostą piosenkę zwrotkową; aria de cour – krótka pieśń zwrotkowa, na jeden lub kilka głosów z towarzyszeniem lutni, rozpowszechniła się we Francji w XVI i XVII. Od ok. 1600 rozwijała się tzw. aria wariacyjna i dominowała do XVII w. w operach, kantatach i zbiorach arii. Aria da capo rozkwitła w latach 1650–1750, zwłaszcza w szkole neapolitańskiej, w okresie baroku wykształciła się aria di bravura. W XIX w. znaczenie arii zmalało, a jej odrodzenie nastąpiło w operach R. Straussa.