Carlo Torlontano światowej sławy włoski wirtuoz grający na rogu od lat stara się wprowadzić do sal koncertowych instrument znany dotąd głównie z przekazywania sygnałów przez pasterzy w alpejskich dolinach – róg alpejski, który osiąga rozmiar dwóch dorosłych mężczyzn. Jest artystą wszechstronnym, koncertującym także na rogu i jego odmianie barokowej. Solista gościł na całym świecie, koncertując z orkiestrami kameralnymi i symfonicznymi w Azji, Australii, Europie i Ameryce Północnej pod batutą wybitnych artystów, jak np.: Abbado, Accardo, Koopman, Kuhn, Maag, Maazel, Oren czy Semkow. Posiada na swym koncie wiele płyt, m.in. w 2003 z udziałem Marthy Argerich nagrał “Andante” i “Wariacje” Schumanna na dwa fortepiany, dwie wiolonczele i róg. Jest  profesorem na Music University w Salerno oraz dyrektorem artystycznym “Domenico Ceccarossi” International Horn Competition.

Róg alpejski  (Alphorn),  należący do rodziny rogów to instrument znacznej długości (3,5 m-4 m; najdłuższy dotychczas zbudowany instrument ma 46 m),  składa się z 2-3 części łączonych z sobą, wykonany z drewna jodłowego. Drzewa te rosnąc na zboczach gór, wyginają się pod wpływem wiatru, stąd alphorn ma specyficzny, łukowato zgięty kształt w okolicach czary. Nie posiada żadnych klap ani otworów, dlatego uzyskuje się na nim jedynie dźwięki naturalnego szeregu alikwotów.  Do instrumentu przykłada się drewniany ustnik. Potęga  brzmienia powoduje, że jest słyszalny w odległości dochodzącej nawet do 10 km.  Znany w wielu regionach świata (Pireneje, Tybet, Karpaty, Kirgizja), najbardziej jednak rozpowszechnił się w Szwajcarii, stając się niemal symbolem narodowym. Początkowo były budowane i używane przez pasterzy w celu komunikowania się na znaczne odległości, jak np. ostrzeganie przed niebezpieczeństwem, pędzenie stada do stajen. Ciekawe brzmienie alphornu zainspirowało wielu  kompozytorów,  m.in. Leopolda Mozarta. Twórczość ojca Wolfganga Amadeusa, konwencjonalna stylistycznie, nawiązywała do stylu barokowego i wczesnoklasycystycznego, jednak odzwierciedlała dużą pomysłowość jej twórcy w zakresie instrumentacji. Leopold Mozart wprowadzał bowiem realistyczne odgłosy (strzały z broni palnej, skomlenie psa, itp.) oraz  rzadko  używane instrumenty, jak kobza, katarynka, cymbały czy właśnie róg alpejski, jak ma to miejsce w Sinfonii pastorella na róg alpejski i orkiestrę smyczkową G-dur.

Kolejny utwór z alphornem w roli głównej to kompozycja  współczesnego  twórcy muzyki z Włoch. Giovanni D’Aquila – pianista, kompozytor muzyki scenicznej, symfonicznej, kameralnej i wokalnej. The great Horn of Helm na róg alpejski i orkiestrę smyczkową napisał w 2003. Do skomponowania utworu zainspirowała D’Aquilę historia fikcyjnej postaci króla Rohanu – Helma Kamiennej Dłoni ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena (autora słynnej trylogii pt. „Władca pierścieni”) mitologii Śródziemia. Król Helm – nieustraszony i groźny  samotny wojownik miał wielki róg, w który dął przed każdym swoim wypadem, wzbudzając tym ogromną trwogę wśród wrogów i zmuszając ich do  panicznej ucieczki.