Wielu znawców i badaczy spuścizny kompozytorskiej XX wieku wysuwa na czoło najwybitniejszych twórców muzyki minionego stulecia właśnie Gustava Mahlera, „bowiem potęgą inwencji, siłą wyobraźni, głębią wyrazu, szerokością horyzontów metafizycznych zdaje się przerastać wszystkich kompozytorów, jacy przyjdą po nim”. Mahler jest twórcą m.in. dziesięciu monumentalnych symfonii (dziesiąta pozostała nieukończona). Ich styl wywodzący się z późnego romantyzmu odpowiada nurtowi secesji w sztuce. IX Symfonia jest jednym z ostatnich dzieł kompozytora napisanych przed śmiercią. Na jednej z końcowych stron rękopisu mistrz partytury, wiedząc jak niewiele mu pozostało życia, napisał: „Do widzenia moja lutnio”. Symfonia ta jest nie tylko wzruszającym pożegnaniem z życiem, ale także z epoką muzyczną. W swojej strukturze utwór wytycza bowiem nowe zasady kompozycji, przecierając szlaki takim np. twórcom, jak Igor Strawiński. Prawykonanie Symfonii odbyło się już po śmierci kompozytora. „To najpiękniejsza rzecz, jaką napisał Mahler. Wyraża ona ogromną miłość do tej ziemi, tęsknotę, by żyć na niej w pokoju… zanim nadejdzie śmierć. Bo nadchodzi ona nieubłaganie”.