Ewelina Szczech-Siwicka i Henryk Siwicki

Grażyna Bacewicz, 1976

rzeźba – piaskowiec
cokół – granit ze Strzegomia
wys. rzeźby: 389 cm, wys. cokołu: 80 cm
sygn. EHS (na rzeźbie, l.d.)
rzeźba ustawiona w parku im. Jana Kochanowskiego w Bydgoszczy

Ewelina Szczech-Siwicka (ur. 1932) – rzeźbiarka, medalierka i graficzka. Studiowała do 1955 r. na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, w pracowni Jerzego Hoppena. Twórczyni ekslibrisów. Projektantka neonów hotelu „Helios” w Toruniu (1972)

Henryk Siwicki (1927–2004) – rzeźbiarz i medalier, malarz i rysownik. Studiował do 1955 r. na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, w pracowni Tymona Niesiołowskiego i Tadeusza Godziszewskiego. Jego wiersze i wspomnienia, ilustrowane autorskimi grafikami Z ciemności w ciemność ukazały się w 2016 r.

Ewelina Szczech-Siwicka i Henryk Siwicki stworzyli wspólnie wiele dzieł rzeźbiarskich w Toruniu i na terenie województwa kujawsko-pomorskiego, m.in.: Zegar słoneczny w Toruniu (1973, upamiętniający Rok Kopernikański), Zegar słoneczny „Paw” w Inowrocławiu, pomnik Dzieciom Polskim Ofiarom Faszyzmu w Toruniu (1980),  pomnik Ludwika Rydygiera w Chełmnie (1984), zrekonstruowali pomnik Żołnierza Polskiego w Grudziądzu (1986).

Projektowali wystroje wnętrz, m.in. dla Pijalni Wód Mineralnych w Ciechocinku (1974).

W 2010 r. Ewelina Szczech-Siwicka i Henryk Siwicki obchodzili w toruńskiej galerii „Na piętrze” wspólny jubileusz 55-lecia działalności artystycznej.

Grażyna Bacewicz, 1976

Wśród rzeźb plenerowych wyróżnia się jedyna upamiętniająca kobietę – kompozytorkę i skrzypaczkę Grażynę Bacewicz (1909–1969). Wykształcenie muzyczne zdobywała od 1919 r. w łódzkim Konserwatorium Muzycznym Heleny Kiieńskiej-Dobkiewiczowej, a od 1924 r. w Konserwatorium Warszawskim. Ukończyła je z dyplomem z zakresu gry na skrzypcach i z kompozycji. W tym samym roku, jako stypendystka Ignacego Jana Paderewskiego wyjechała do Paryża na studia kompozytorskie. Od 1935 r. rozpoczęła karierę indywidualną, m.in. współpracując z Orkiestrą Polskiego Radia. Po II wojnie światowej do l. 50. XX w. koncertowała na scenach europejskich, jednocześnie była wykładowczynią w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Łodzi. W l. 50. XX w. poświęciła się komponowaniu i nauczaniu. W 1967 r. otrzymała tytuł profesora zwyczajnego.

Rzeźba całopostaciowa, ustawiona na cokole (cokół przeskalowany, na nim z lewej strony napis: GRAŻYNA BACEWICZ) i przesunięta w prawą stronę. G. Bacewicz ubrana w długą suknię z szerokimi rękawami, podtrzymuje na wysokości klatki piersiowej duży bukiet kwiatów.

Kamienny posąg G. Bacewicz tworzy zespół z rzeźbami przedstawiającymi Stanisława Moniuszkę (autor: Witold Marciniak) i Mieczysława Karłowicza (autor: Henryk Rasmus), ustawionymi po północnej stronie Filharmonii Pomorskiej, na tle parkowej zieleni.

Bibliografia:

Grażyna Bacewicz, oprac. Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, listopad 2001, aktualizacja: wrzesień 2008, październik 2014, [online], [dostępny: https://culture.pl/pl/tworca/grazyna-bacewicz], [dostęp: 10.04.2023]

Plastyka Toruńska 1945–1975. Katalog wystawy, komisarz wystawy Barbara Narębska-Dębska, red. katalogu Bogusław Mansfeld,  Toruń 1975

opracowanie: dr Agnieszka Wysocka