Michał Kubiak (ur. 1946) – rzeźbiarz i medalier. Studiował w l. 1967–1972 w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, gdzie obronił dyplom w pracowni Olgierda Truszyńskiego. Oprócz eksperymentów we własnej pracowni, włączył się w życie artystyczne współtworząc Grupę Bydgoską „Galeria 1+X” (z Januszem Bałdygą i Ignacym Bullą). W 1994 r. był komisarzem wystaw bydgoskich artystów w Londynie i Edynburgu. Podejmuje różnorodne tematy rzeźbiarskie, spośród których najważniejsze są te związane z kondycją człowieka – wiecznego wędrowca. To twórczość głęboko humanistyczna, doceniana i nagradzana. Trudno wyobrazić sobie układ urbanistyczny Bydgoszczy bez realizacji M. Kubiaka. W 2022 wytyczona została trasa śladami jego rzeźb. Znalazła się na niej m.in. figura Flisaka hrabiego Czakiego (2017), Wędrowiec (1997, odsłonięcie 2004), Marian Rejewski (2005), Andrzej Szwalbe (2006, odsłonięcie 2007).

Stefan Kisielewski, 1994

Powszechnie kojarzony jako pisarz i krytyk muzyczny, Stefan Kisielewski (1911–1991) był kompozytorem. W Konserwatorium Warszawskim zdobył dyplom z teorii muzyki (1934), z kompozycji (1937) i w klasie fortepianu (1937). Od 1932 r. publikował recenzje muzyczne w „Muzyce Polskiej”, „Pionie” i ‘Buncie Młodych”. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej rozpoczął pracę w Polskim Radiu. Uczestnik powstania warszawskiego, podczas którego stracił większość dorobku kompozytorskiego. Po wojnie związał swoje losy z Krakowem, gdzie wykładał teorię muzyki w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. Usunięty z uczelni przez władze komunistyczne w 1949 r. udzielał prywatnych lekcji, zajmował się pracą dziennikarską i literacką. Skomponował wiele utworów utrzymanych w duchu neoklasycystycznym. Jego twórczość była doceniana i nagradzana. Pozostawił setki błyskotliwych felietonów i recenzji muzycznych.  

M. Kubiak wykonał popiersie S. Kisielewskiego, w którym z głowa została potraktowana bardzo realistycznie, z dbałością o szczegóły, takie jak zmarszczki na czole, zaczesane do tyłu włosy czy wąsy. Usta rozciągnięte w ironicznym, charakterystycznym dla S. Kisielewskiego uśmiechu „rzeźbią” głębokie, pionowe bruzdy na policzkach. Sam tors opracowany jest bardziej szkicowo. Nierówno układające się klapy marynarki sugerują pośpiech. Popiersie jest pogodne w wyrazie, dobrze pokazuje błyskotliwą inteligencję i przekorną naturę S. Kisielewskiego.

Andrzej Szwalbe bardzo często zapraszał S. Kisielewskiego na wydarzenia muzyczne, licząc na recenzje i tym samym zainteresowanie szerszej publiczności koncertami odbywającymi się w bydgoskiej Filharmonii.

Bibliografia:

Kisiel o Szwalbe – Szwalbe o Kisielu, [w:] Krystyna Starczak-Kozłowska, Życie na przełomie. Opowieść o Andrzeju Szwalbe, wyd. II poszerzone, Bydgoszcz 2018

Michał Kubiak. Rzeźbiarz,[online], [dostępny: https://michal-kubiak.pl/], [dostęp: 27.02.2023]

Spacerownik śladami rzeźb Michała Kubiaka, koncepcja: Katarzyna Gębarowska, Małgorzata Kubiak, tekst: Agnieszka Wysocka, zdjęcia: Partyk Chenc, Bydgoszcz 2022

Stefan Kisielewski, oprac. Polskie Centrum Informacji Muzycznej, Związek Kompozytorów Polskich, marzec 2002, aktualizacja grudzień 2012,[online], [dostępny: https://culture.pl/pl/tworca/stefan-kisielewski], [dostęp: 27.02.2023]

opracowanie: dr Agnieszka Wysocka